พระฮุยค้อโจวซือ 大祖慧可

        คืนวันหนึ่ง ขณะที่ท่านเข้าฌานอยู่นั้น พลันหูได้ยินเสียงแว่วมาว่า ถ้าอยากจะรู้ธรรมะอย่างลึกซึ้งแล้วละก็ ขอให้เดินทางลงไปทางทิศใต้  ท่านจึงเดินทางลงไปพำนักอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งที่เมืองหนานชิง  ด้วยความรู้ความสามารถท่านจึงเทศน์ให้ชาวบ้านฟังตามความรู้ของท่าน

        แล้ววันหนึ่งพระโพธิธรรมก็เดินทางผ่านมายังวัดนั้น หยุดฟังพระเสิ่นกวงกำลังเทศน์กัณฑ์พระไตรปิฎกอยู่

 พระโพธิธรรมถามว่า  “ท่านกำลังสอนเรื่องอะไร”

พระเสิ่นกวง  “ผมกำลังสอนเรื่องพระไตรปิฎกอยู่ครับ”

พระโพธิธรรม  “ทำไมต้องสอนพระไตรปิฎกด้วย”

พระเสิ่นกวง    “ผมต้องการให้ชาวบ้านหลุดพ้นจากการเกิดและการตายครับ”

พระโพธิธรรม    “อ้าว ทำไมทำอย่างนั้นละท่าน  ก็ตัวอักษรที่จารึกในพระไตรปิฎกเป็นสีดำ  แล้วกระดาษที่ใช้เขียนก็สีขาว  แล้วจะเอาไปสอนให้ชาวบ้านหลุดพ้นจากการเกิดการตายได้อย่างไรกัน”

        พระเสิ่นกวงหมดปัญญาตอบท่านโพธิธรรม  แต่ก็เทศน์ต่อไป  ยังนึกในใจว่า พระภิกษุอินเดียเขี้ยวยาวสองซี่นี่มาว่าเราเทศน์ผิดเทศน์ถูก ขอเทศน์จบก่อนเถอะจะถอนเขี้ยวออกมาให้ลูกศิษย์เราดู

        เมื่อเทศน์จบลงจากธรรมาสน์  พระเสิ่นกวงจึงให้ศิษย์ยกน้ำชาไปถวายพระโพธิธรรม  เมื่อท่านฉันเสร็จจึงถอนเขี้ยวใส่ถ้วยชาบอกเด็กให้ยกไปให้พระเสิ่นกวงแล้วเดินออกจากวัดนั้นไป  ข้างพระเสิ่นกวงเห็นเขี้ยวสองซี่ที่ตนเพียงแต่นึกจะถอนเท่านั้น  แต่พระอินเดียรูปนี้รู้ด้วยจิต มิใช่เป็นพระธรรมดาแน่  จึงรีบเดินตามท่านไปถึงท่าน้ำ  เห็นท่านถอนหญ้าต้นหนึ่งโยนลงไปในแม่น้ำแล้วท่านกระโดดลงไปยืนบนหญ้านั้น

         พระเสิ่นกวงร้องเรียกเพื่อขอโทษ  ท่านได้แต่ยิ้มแถมกวักมือให้กระโดดลงไปด้วย  พระเสิ่นกวงว่ายน้ำไม่เป็นได้แต่ตะโกนเรียก  ยายแก่ข้างฝั่งน้ำเห็นดังนั้นจึงถวายมัดต้นปอให้  พระเสิ่นกวงจึงโยนมัดปอลงไปพร้อมกับกระโดดลงไปด้วยตามพระโพธิธรรม

        ทั้งสองเดินทางถึงภูเขาซงซาน  พักที่วัดเส้าหลิน  เมืองเติงฟง  พระเสิ่นกวงจึงปฏิบัติตนเป็นลูกศิษย์พระโพธิธรรมเพื่อขอศึกษาธรรมชั้นสูงจากท่าน  ในช่วงฤดูหนาวหิมะปกคลุมไปทั่ว  ท่ามกลางหิมะแต่พระโพธิธรรมก็ยังนั่งเข้าฌานอยู่ มีพระเสิ่นกวงยืนเฝ้าปรนนิบัติอยู่ใกล้ๆ

 พระโพธิธรรมจึงถามว่า  “เธอมายืนตากหิมะอยู่นี่  ต้องการอะไรหรือ”

พระเสิ่นกวง   “ผมมาขอเรียนธรรมะจากท่านอาจารย์ครับ”     เห็นอาจารย์ไม่ตอบ  จึงถามต่อไปว่า   “หัวใจแห่งธรรมะของพระพุทธเจ้านั้น  เป็นสิ่งที่พูดหรือแสดงออกมาให้เห็นได้ ฟังได้ หรือไม่ครับ”

พระโพธิธรรม   “หัวใจแห่งธรรมะของพระพุทธเจ้าทั้งหลายนั้น ไม่ใช่ได้มาจากผู้อื่น  และไม่ใช่จะสอนให้แก่กันง่ายๆ  เธอมีความศรัทธามากแค่ไหน”

พระเสิ่นกวงได้ยินดังนั้นจึงเข้าไปเอามีดออกมาฟันแขนซ้ายของตนขาดแล้วเอาไปมอบให้อาจารย์  เพื่อแสดงให้เห็นว่าตนมีความศรัทธาในธรรมะมากแค่ไหน

 พระโพธิธรรม  “เธออยากจะเรียนธรรมะอะไร”

พระเสิ่นกวง   “จิตของผมมันไม่สงบ  ขอให้อาจารย์ทำให้มันสงบด้วยเถิด”

 พระโพธิธรรม   “เธอจงเอาจิตของเธอออกมาซิ ฉันจะทำจิตให้มันสงบเอง”

 พระเสิ่นกวง  “ผมหาจิตไม่พบครับ”

 พระโพธิธรรม   “ฉันได้ทำจิตของเธอสงบแล้ว”

         พระเสิ่นกวงได้ยินดังนั้นก็บรรลุธรรมทันทีและได้ศึกษาธรรมต่างๆอีกมากเป็นเวลาหลายปี  ต่อมาพระโพธิธรรมเห็นว่าพระเสิ่นกวงเป็นผู้ที่เหมาะสมจึงได้ถ่ายทอด  บาตร จีวร  สังฆาฏิ คำภีร์หลายผูกให้แก่พระเสิ่นกวง  และเปลี่ยนฉายาจากพระเสิ่นกวงเป็น  “เว่ยโห” หรือ “ฮุยค้อ” 

         แต่ภายในวัดเส้าหลินขณะนั้นมีรองเจ้าวัดชื่อ พระโพธิรักษ์และพระก่วงตุง อยากเป็นใหญ่ จึงวางแผนสังหารพระโพธิธรรมด้วยการวางยาพิษในอาหารเจถึง ๖ ครั้ง  ท่านรู้และใช้วิธีการของท่านจนรอดปลอดภัย  และมีผลถึงพระฮุยค้อที่จะต้องมรณภาพด้วยยาพิษด้วย ในฐานะที่จะเป็นสังฆปรินายกองค์ต่อไป

         พระฮุยค้อขณะนั้นอายุ ๔๐ ปี ท่านจึงปรึกษาพระโพธิธรรมพระอาจารย์  แล้วขอปลีกวิเวกหายตัวไปเพื่อความปลอดภัยจนอายุถึง  ๘๐ ปี จึงกลับมาเผยแผ่ธรรมะอีกครั้ง  แต่พระโพธิรักษ์และพระก่วงตุงก็ยังไม่ลดละที่จะกำจัดท่านเพื่อแย่งตำแหน่งสังฆราชให้ได้เพราะนอกจากอยากได้ตำแหน่งแล้ว ความรู้ความสามารถก็สู้ท่านไม่ได้  คนพากันเคารพท่าน  จึงเกิดการอิจฉาริษยา  เมื่อกำจัดด้วยยาพิษไม้ได้ผลจึงหาวิธีอื่น  นั่นก็คือ  การกล่าวร้ายป้ายสีต่อทางราชการคือทางอำเภอว่า พระฮุยค้อมิใช่เป็นมนุษย์ แต่เป็นสัตว์ประหลาดหรือปีศาจ ทั้งๆที่ท่านอายุกว่าร้อยปีแล้ว

        ทางอำเภอจึงทำเรื่องเสนอเข้าไปยังเมืองหลวง คือเมืองฉางอานหรือซีอานในปัจจุบัน  ขณะนั้นเป็นราชวงศ์สุย  คือ ฮ่องเต้สุยเหวินตี้ ( หยางเจียน )  พระองค์จึงรับสั่งให้กรมการอำเภอสอบสวน  เมื่อกรมการถามท่านว่าท่านเป็นคนหรือเป็นสัตว์ประหลาด ท่านตอบว่าเป็นสัตว์ประหลาดทุกครั้งที่ถาม  เมื่อสอบสวนเสร็จเสนอไปยังเมืองหลวง จึงมีรับสั่งให้ประหารชีวิต  ขณะที่เพชฌฆาตจะลงดาบ(ขวาน) กรมการก็ยังถามท่านอีก ท่านก็ยืนกรานคำตอบเหมือนเดิม

          เมื่อพ.ศ. ๑๑๓๖ เป็นปีรัชกาลไคหวงที่ ๑๓ รัชสมัยฮ่องเต้สุยเหวินตี้ อายุท่าน ๑๐๖ ปี แล้วเพชฌฆาตก็ตัดคอท่าน ปรากฏว่า สิ่งที่พุ่งออกมาแทนที่จะเป็นโลหิตสีแดงสด แต่กลายเป็นของเหลวสีคล้ายน้ำนม  กรมการและเพชฌฆาตจึงเชื่อว่าท่านเป็นสัตว์ประหลาดจริง เพราะไม่มีสีโลหิตไหลออกมาเหมือนคนทั่วไป  จึงทำเรื่องกราบทูลไปยังเมืองหลวง

         เมื่อความทรงทราบถึงฮ่องเต้  พระองค์ทรงตกพระทัย  เพราะได้กระทำผิดอย่างมหันต์ที่ไม่ได้ตรึกตรองให้รอบคอบ  เพราะไปสั่งฆ่าพระโพธิสัตว์  เหมือนที่ทรงทราบมาว่า  พระสังฆปรินายกองค์ที่ ๒๔ พระอารยสิมหาเถระที่อินเดียถูกประหารตัดคอและมีสีคล้ายน้ำนมพุ่งออกมาเช่นเดียวกันนี้  ในเมื่อพระโพธิสัตว์เสด็จมาโปรดประเทศของพระองค์  แทนที่พระองค์จะเชิดชูยกย่องกลับสั่งประหาร  แต่เรื่องก็เกิดขึ้นและจบไปแล้ว  พระองค์จึงรับสั่งให้ก่อพระสถูปเจดีย์บรรจุพระศพ  และพระราชทานสมณศักดิ์ว่า  “ไทโจ้วเซียงซือ”    

        และเนื่องจากเรื่องนี้ อาจเป็นต้นเหตุให้พระองค์รับสั่งให้ปรับปรุงกฎหมายเก่าทั้งหมดซึ่งตัดออกไปกว่า ๑๐๐๐ มาตรา ผู้ใดเห็นว่าการลงโทษทางอาญาไม่เป็นธรรม มีสิทธิ์ร้องเรียนตามลำดับชั้นและมีสิทธิ์ทูลเกล้าฯถวายฎีกาได้ด้วย ยกเว้นก่อการกบฏหรืออาชญากรรมร้ายแรง

 :    สมบูรณ์ แก่นตะเคียน  ๑๐ กันยายน  ๒๕๕๐

 Title :    Patriarch Hui K’o ; Second Chinese Patriarch of Mahayana

 :    Somboon Kantakian