พระซังซานโจวซือ

        พระซังซานสมัยยังเป็นอุบาสก  ท่านมีโรคประจำตัวอยู่โรคหนึ่งคือโรคลมชัก  จะรักษาอย่างไรก็ไม่หายขาด  จะทำการงานอย่างไรเมื่อเกิดโรคลมชักขึ้นมา  งานก็เสียและสร้างความรำคาญให้ท่านเป็นอย่างมาก  อยู่มาวันหนึ่งท่านคิดขึ้นมาได้ว่า  น่าจะไปปรึกษาพระภิกษุสงฆ์เพื่อโรคประจำตัวจะได้หายขาดสักที  ด้วยหวังพึ่งธรรมโอสถ  แต่ท่านก็ยังคิดว่า ที่เกิดเป็นโรคนี้คงเป็นเวรกรรมแต่ปางก่อนที่ชาตินี้ต้องมารับกรรมได้รับความทุกข์เวทนายิ่งนัก  จะทำอย่างไรให้โรคนี้หายขาดเพื่อจะได้มีความสุขเฉกเช่นคนทั่วไปเขาบ้าง อย่างไรก็ตามบางตำนานว่าท่านเป็นโรคผิวหนังผดผื่นเน่าเหม็นคล้ายโรคเรื้อนร่างกายสกปรกมาก

         เมื่อคิดได้ดังนั้น อุบาสกซังซานจึงเดินทางไปยังวัดเส้าหลิน  แล้วไปหาหลวงจีนเจ้าวัดคือ พระหยี่โจ้วโจวซือ

 “โยมมาจากไหนนี่  มาที่นี่ทำไมกัน”

“พระคุณเจ้า  ผมมาหาที่พึ่งร่มโพธิ์ร่มไทรครับ  ต้องการจะศึกษาหัวข้อพุทธธรรมจากพระคุณท่านครับ”

“โอ โยม  ร่างกายของโยมมีโรคที่น่ารังเกียจ แถมสกปรกขยะแขยงอีกต่างหาก  แล้วโยมจะศึกษาข้อธรรมะได้อย่างไรกัน”

“ครับ ผมเป็นคนป่วยสกปรก  พระคุณท่านเป็นหัวหน้าเจ้าวัด  แต่ความคิดของเรามิได้แตกต่างกันนะครับ”

         แล้วอุบาสกซังซานจึงเล่าเรื่องความทุกข์เวทนาเกี่ยวกับโรคร้ายประจำตัวที่รักษาอย่างไรก็ไม่หายขาดสักที

 “พระคุณเจ้าครับ  นี่อาจจะเป็นเวรกรรมของผมติดมาแต่ชาติปางก่อนก็ได้นะครับ”

“ไหน  โยมช่วยเอาตัวเวรกรรมมาให้อาตมาหน่อยซิ  อาตมาจะช่วยลบล้างให้ได้” ข้างอุบาสกซังซานไม่รู้ที่จะหาตัวเวรกรรมได้จากที่ไหน จึงตอบพระหยี่โจ้วโจวซือไปว่า

“ผมหาตัวเวรกรรมให้พระคุณเจ้าไม่ได้เลยครับ  เพราะตัวเวรกรรมไม่มีตัวตนนี่ครับ”

พระหยี่โจ้วโจวซือตอบว่า  “ก็นี่แหละ อาตมาได้ลบล้างให้แล้ว  แต่ถ้าโยมจะให้ลบล้างให้สิ้นเวรสิ้นกรรม  ก็มีแต่พระรัตนตรัยเท่านั้น  ที่จะเป็นที่พึ่งแห่งตนได้”

   หลังจากสนทนาธรรมกันแล้ว  พระหยี่โจ้วโจวซือเห็นว่า อุบาสกซังซานมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด  สนใจในพระพุทธศาสนามานานแล้ว  หากได้ศึกษาพระธรรมให้ลึกซึ้งกว้างขวางก็จะเป็นประโยชน์ต่อพระพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก  ภายหลังจากนั้นไม่นานพระหยี่โจ้วโจวซือจึงได้ประกอบพิธีอุปสมบทให้  และตั้งชื่อให้ว่า  “ซังซาน”

       พระซังซานได้ใช้เวลาศึกษาธรรมจากพระอาจารย์เป็นเวลาพอสมควรจนโรคที่เกาะอยู่ร่างกายเริ่มเบาบางลง  จนหายขาด  เพื่อหาความวิเวก  พระภิกษุซังซานจึงขออนุญาตอาจารย์ไปฝึกสมาธิธรรมชั้นสูง ณ แถบเทือกเขาหวางกงซาน  แถบเมืองซูโจว  ก่อนที่ท่านจะเดินทางไป  พระหยี่โจ้วโจวซือได้พิจารณาแล้วว่า พระภิกษุซัง

ซานมีความรู้ความสามารถสูงพอที่จะเป็นธรรมทายาทได้  ท่านจึงได้มอบของสี่สิ่งให้แก่พระภิกษุซังซาน  เพื่อเป็นหัวหน้าการเผยแผ่ธรรมต่อไป

      หลังจากที่พระฮุยค้อหยี่โจ้วโจวซือเสด็จดับขันธ์ในปี พ.ศ. ๑๑๓๖  แล้ว  พระซังซานจึงได้ปฏิบัติในหน้าที่  พระสังฆปรินายกเป็นองค์ที่สาม  พร้อมทั้งได้เผยแผ่ธรรมไปอย่างกว้างขวาง  ก่อนที่ท่านจะดับขันธ์ไม่นานท่านได้มอบของสี่สิ่งให้แก่ศิษย์คือพระเต้าสิ่น ซึ่งจะได้เป็นพระสี่โจ้วโจวซือต่อไป

       ต่อมาท่านได้ประชุมสานุศิษย์ภายใต้ต้นโพธิ์แล้วสั่งสอนศิษย์ทั้งหลายเป็นวาระสุดท้าย  มือหนึ่งจับกิ่งโพธิ์ยืนดับขันธ์ในฌาณสมาบัติเมื่ออายุได้  ๘๕ ปี  ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ถังได้พระราชทานสมณศักดิ์ให้ว่า  “ก่ำตี่เซียงซือ”  และนำพระศพไปบรรจุไว้ ณ พระสถูปเจดีย์เนินเขาหวางกงซาน แขวงเมืองซูโจว 

 :    สมบูรณ์ แก่นตะเคียน    ๒๗  ตุลาคม  ๒๕๕๐

 Title        :    Patriarch  Seng Ts'an  ;  Thirth Chinese Patriarch of Mahayana.

 :    Somboon Kantakian