พระฮุงเจิ้นโจวซือ

        พระฮุงเจิ้นโจวซือ  หรือ โหงวโจ๊ว หรือ หง่อจ้อ หรือ ห่งยิ้มไต้ซือ  หรือ พระฮวางยานมหาครูบา หรือ  พระสังฆปรินายกองค์ที่ ๕  สมณศักดิ์ที่ได้รับพระราชทานคือ  “ไท่โม่วเซียงซือ”

        ฮุงเจิ้น  ถือกำเนิดในครอบครัว แซ่โจว ที่เมืองหวงเหมยเคาตี้ บริเวณป่าผิงเหมา ทางทิศตะวันออกของภูเขายอดแฝด ใกล้กับสำนักพระซีโจ้วโจวซือ  มณฑลหูเป่ย 

        กล่าวกันว่า  ชาติก่อนท่านปลูกต้นไม้ขายอยู่บริเวณเทือกเขาปั๋วไท่ซานใกล้กับภูเขายอดแฝด  เมื่อแก่ชราลงไม่สามารถปลูกและตัดต้นไม้ขายได้  จึงมีความคิดหันหน้าเข้าวัดเพื่อศึกษาธรรมตามธรรมดาของผู้สูงอายุ  ฮุงเจิ้นจึงเดินทางไปหาพระซีโจ้วโจวซือ  นมัสการท่านเพื่อสนทนาธรรมด้วย  พระซีโจ้วจึ่งว่าธรรมดาคนแก่จะมาศึกษาธรรมได้ไม่เท่าไรดอก แล้วจะไปสอนคนก็ได้ไม่นานสักเท่าไร  เพราะสังขารร่างกายมันไม่อำนวยเสียแล้ว  ขอให้รอไปชาติหน้าเถิด  ท่านจะรอคอยที่จะสอนธรรมให้เอง  เมื่อตาแก่ได้ฟังดังนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร  กราบลาท่านเดินทางกลับ

        ขณะที่ตาแก่เดินถึงริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง  เห็นหญิงสาวสคราญกำลังสะละวนอยู่กับการซักผ้า  ตาแก่จึงพูดขึ้นว่า

        “ฉันจะขออาศัยอยู่สักพักจะได้ไหม”  หล่อนไม่เข้าใจคำถามจึงนิ่งเสีย  ตาแก่จึงเดินเลยไป

        อยู่มาไม่นาน  หญิงสาวผู้นั้นเกิดตั้งครรภ์ขึ้นโดยมิได้หลับนอนกับใคร  ทำให้บิดามารดาของเธอโกรธมาก  ถามสักเท่าไรเธอก็ปฏิเสธไม่ได้หลับนอนกับใครทั้งสิ้น  บิดามารดาจึงไล่ออกจากบ้าน  เธอจำใจต้องออกจากบ้านเดินทางไปถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง  ขอทำงานบ้านอาศัยเลี้ยงชีพไปวันๆ  จนกระทั่งกำหนดคลอดเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักน่าใคร่แข็งแรง ในรัชสมัยฮ่องเต้สุยเหวินตี้(หยังเจียน)แห่งราชวงศ์สุย ในปีไคหวงที่ ๙  แต่บางตำนานว่า ในปีไคหวงที่ ๒๐ ข้างผู้เป็นแม่กลับไม่พอใจเพราะตนต้องมาระกำลำบากเพราะบุตรชายคนนี้แท้ๆ  เธอจึงตัดสินใจเอาไปโยนลงในคลองแห่งหนึ่ง

        พอรุ่งสางเธอย้อนกลับไปดูที่คลองเพื่อดูว่าบุตรตายหรือยังหรือมีคนเอาไปเลี้ยงเสียแล้ว  แต่เธอกลับเห็นบุตรกำลังลอยทวนน้ำและยังมีชีวิตอยู่  ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับเธอมาก  จนเกิดความสงสารจึงลงไปเอาบุตรขึ้นจากคลองแล้วเอาไปเลี้ยงดูต่อไป

        เมื่อเด็กทารกได้เจริญวัยขึ้น  ชอบไปวิ่งเล่นใกล้สำนักพระซีโจ้วโจวซือบ่อยๆ  วันหนึ่งท่านซีโจ้วเดินออกมาจากสำนัก  เจอเด็กชายน้อยเข้า  จึงถามว่า

        “เจ้าหนู  แซ่อะไรล่ะ”

        แต่เด็กน้อยเข้าใจว่าพระท่านถามว่า จิตคืออะไร เพราะคำว่าจิตกับคำว่าแซ่สำเนียงภาษาจีนใกล้กัน

        เด็กน้อยจึงตอบว่า  “จิตพระพุทธเจ้า”

        พระซีโจ้วจึงถามอีกครั้งว่า  “ก็แซ่ของหนูน่ะ ไม่มีหรือ”

        เด็กน้อยกลับตอบอีกว่า  “จิตจะมีตัวตนได้อย่างไร”

        พระซีโจ้วจึงใคร่ครวญดูแล้วจึงนึกขึ้นได้ว่า  เด็กน้อยคนนี้ชะรอยคงจะเป็นตาแก่คนนั้นที่เคยมาหาและขอศึกษาธรรมจากตน แต่ตนบอกไปว่าแก่เกินไปที่จะศึกษาธรรม ขอให้ไปเกิดก่อนชาติหน้าจะสอนให้  ตอนนี้ตาแก่คงมาเกิดเป็นเด็กน้อยผู้นี้แน่นอนแล้ว  ท่านจึงไปหามารดาของเด็กแล้วขอเอามาอุปถัมภ์เลี้ยงดูเป็นอย่างดี  ให้บวชเป็นสามเณรศึกษาธรรมปฏิบัติ  ซึ่งเด็กสามเณรทุกรูปในวัดจะต้องปฏิบัติในกิจวัตรประจำวันด้วย เช่น  หาบน้ำ เข้าครัวทำกับข้าว ต้มข้าวต้ม หาบฟืน ผ่าฟืน ถูพื้น ทำความสะอาดหน้าแท่นบูชา ถูตะเกียง เช็ดองค์พระพุทธรูป จนเติบใหญ่ท่านสูงถึง ๘ ฟุต ตลอดทั้งชีวิตท่านไม่เคยรังแกเพื่อนสามเณรหรือพระด้วยกัน ท่านเงียบขรึม ถึงแม้จะทำงานหนักตลอดทั้งวัน  แต่ช่วงกลางคืนท่านมิได้หลับนอน  แต่นั่งสมาธิตลอด จนอายุถึงเกณฑ์อุปสมบท  พระอาจารย์จึงทำพิธีอุปสมบทให้  และตั้งชื่อให้ว่า  “ฮุงเจิ้น”  พระภิกษุฮุงเจิ้นได้ศึกษาธรรมปฏิบัติอย่างลึกซึ้งและแสดงถึงแววแห่งความเป็นผู้มีบุญมาบวชอยู่เนืองๆเช่นเดียวกับพระซีโจ้วโจวซือ

        ต่อมาพระฮุงเจิ้นได้รับมอบของสำคัญสี่สิ่งจากพระซีโจ้วโจวซือ  เพื่อแสดงให้รู้ว่าท่านจะต้องเป็นผู้นำทางพระพุทธศาสนาเพื่อเผยแผ่ให้กว้างขวางต่อไป  หลังจากพระซีโจ้วโจวซือดับขันธ์แล้ว  ท่านจึงเป็นสังฆปรินายกองค์ที่ ๕ เป็นพระหง่อโจ้วโจวซือ

        วันหนึ่งท่านต้องลงจากภูเขายอดแฝดเพื่อไปช่วยชาวบ้านที่ถูกพวกมองโกลกลุ่มหนึ่งส้องสุมผู้คนเป็นโจรปล้นสะดมภ์ชาวบ้าน ตัวหัวหน้าชื่อ เคอต้าฮานาลู่  พร้อมลูกน้องที่มีความเหี้ยมโหดขนาดนกตัวเล็กๆยังจับฆ่าเป็นว่าเล่น  พระหง่อโจ้วเดินลงเขาไปหาพวกเขา  ทั้งตัวหัวหน้าและลูกน้องต่างเห็นร่างและเปลวแสงสีสวยสดออกมาจากร่างพระหง่อโจ้ว เป็นรูปพระวัชระโพธิสัตว์  มีอาวุธเป็นแก้วเพชรนิลจินดา  พวกตนต่างตกใจและยอมอ่อนน้อมละทิ้งความเป็นโจรหมดสิ้น

        ในปี พ.ศ. ๑๒๐๓  สมัยฮ่องเต้ถังเกาจง (หลี่จื้อ) แห่งราชวงศ์ถัง เป็นปีรัชกาลเสี่ยนเจิ้งที่ ๕ มีรับสั่งให้ขุนนางไปอาราธนาพระหง่อโจ้วโจวซือมายังพระราชวังหลวง  แต่ท่านก็ปฏิเสธ  สุดท้ายฮ่องเต้ได้รับสั่งให้ขุนนางนำเครื่องถวายไทยทานพระราชทานแด่ท่านซึ่งรวมถึงสมุนไพรอย่างดีหายากมาถวายท่านด้วย

        วันหนึ่งเมื่อท่านรู้กาลที่จะต้องดับขันธ์ ท่านจึงมอบให้บรรดาศิษย์เอกสร้างสถูปให้ท่าน  และก่อนที่ท่านจะดับขันธ์สามปี ท่านได้มอบของสำคัญสี่สิ่งให้แก่พระฮุยเหนิงศิษย์เอก

        ในปี พ.ศ. ๑๒๑๗  สมัยฮ่องเต้ถังเกาจง ปีรัชกาลเสียนเฮิงที่ ๕  ท่านได้ประชุมสานุศิษย์แล้วให้ปัจฉิมโอวาท  พร้อมทั้งมอบภารกิจในการเผยแผ่ธรรมแก่พระภิกษุศิษย์เอก ๑๐ ท่านให้กระจายไปทั่วทุกทิศ  ซึ่งได้แก่  พระเฉินสุ้ย พระชีเสียน พระอี้ฝาง พระชีเต๋อ พระซวนชื่อ พระเล่าอัน พระฟาจู่ พระฮุยสาง พระซวนเหยา และอุบาสกหลิ่วซูปู ผู้ประสานงานและทำบัญชีในสำนัก  พร้อมทั้งมอบภาระแห่งความเป็นผู้นำทางคณะสงฆ์ให้แก่พระฮุยเหนิง ผู้ที่จะเป็นสังฆปรินายกองค์ที่ ๖ ต่อไป 

        แล้วท่านนั่งสมาธิดับขันธ์ในฌานสมาบัติ  เมื่ออายุได้  ๗๔ ปี บางตำนานว่า ๘๕ ปี ตรงกับ พ.ศ. ๑๒๑๗ วันที่ ๑๔ ค่ำ เดือน ๒  ต่อหน้าบรรดาศิษย์ทั้งหลาย  ฮ่องเต้ถังเกาจงได้พระราชทานสมณศักดิ์ให้ว่า  “ไท่โม่วเซียงซือ”  แล้วนำพระศพบรรจุในพระสถูปหลวง  “ฮวบโหว”  ตำบลอึ้งบ๊วย เมืองกิโจว

            :    สมบูรณ์  แก่นตะเคียน   ๒๗  ตุลาคม  ๒๕๕๐

Title     :    Patriarch  Hung  Jen  ;  Fifth  Chinese Patriarch of Mahayana.

           :    Somboon Kantakian